Informacje parafialne

2016-01-17

List pasterski Episkopatu Polski z okazji 50. rocznicy "Nostra aetate"

WSPÓLNE DUCHOWE DZIEDZICTWO CHRZEŚCIJAN I ŻYDÓW

List pasterski Episkopatu Polski z okazji 50. rocznicy „Nostra aetate”

Umiłowani w Chrystusie Panu Bracia i Siostry!

50 lat temu - w dniu 28 października 1965 roku - Sobór Watykański II ogłosił deklarację „Nostra aetate” o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich. Badając znaki czasu, ojcowie Soboru wyraźnie dostrzegli konieczność dialogu międzyreligijnego na rzecz jedności rodzaju ludzkiego, pokoju i współpracy między narodami. Zanim zaczęto powszechnie używać pojęcia „globalizacja”, Sobór już ukazywał wagę pierwiastka duchowego, obecnego we wszystkich religiach, uznając go za konieczny fundament jedności wspólnoty ludzkiej na obszarze całej naszej planety. Opowiedzenie się za dialogiem międzyreligijnym stało się profetycznym głosem Kościoła u progu epoki globalizacji.

Soborowa deklaracja pośród innych rodzajów dialogu wyróżnia dialog chrześcijan i Żydów. Jego wyjątkowość polega na tym, że rodzi się on ze świadomości duchowego pokrewieństwa obydwu religii. W duchu nauczania Soboru św. Jan Paweł II - nawiązując przy tym do słów Adama Mickiewicza - określał Żydów „starszymi braćmi w wierze”, a Benedykt XVI dodawał, że są oni dla nas również „ojcami w wierze”.

Rozwijając myśl Soboru, Jan Paweł II uczył, że kto spotyka Jezusa Chrystusa, spotyka również judaizm. Sprawia to, że religia Żydów nie jest dla chrześcijan religią zewnętrzną, lecz religią wewnętrzną. Zgłębianie tajemnicy Kościoła prowadzi bowiem ku spotkaniu z Żydami będącymi uczestnikami Przymierza, które Bóg zawarł w przeszłości i któremu wielu potomków Abrahama jest nadal wiernych, będąc świadkami Jedynego Boga, Stwórcy nieba i ziemi, zawsze obecnego w dziejach człowieka. Duchowe dziedzictwo Żydów stało się także dziedzictwem chrześcijan, którzy, według słów św. Pawła Apostoła, w większości wywodząc się z pogan, zostali wszczepieni jak dziczka oliwna w mocny życiodajny korzeń (Por. Rz 11, 17-18). Czerpiąc z dawnych i współczesnych religijnych doświadczeń Żydów, przeżywających dramaty wierności i niewierności Bogu, chrześcijanie pełniej rozumieją swą własną duchową kondycję, której istotą jest żywa więź z prawdziwym Bogiem w Jezusie Chrystusie.

„Nostra aetate” stała się prawdziwym przełomem we wzajemnych relacjach chrześcijan i Żydów. Utorowała ona drogę do oczyszczania pamięci w imię prawdy o więzach, których często w przeszłości nie dostrzegano i nie rzadko zaprzeczano im w praktyce, co prowadziło do wzajemnej wrogości. Antyjudaizm i antysemityzm są grzechem przeciwko miłości bliźniego, grzechem niweczącym prawdę o chrześcijańskiej tożsamości i dlatego ich kategorycznego potępienia nie można łagodzić przez uwarunkowania kulturowe, polityczne czy ideologiczne, w jakich antyjudaizm i antysemityzm występowały w przeszłości. Oczyszczenie pamięci, do którego z taką mocą wzywał św. Jan Paweł II, a którego dokonał oficjalnie także Episkopat Polski, wypływa z odróżnienia autentycznych wymogów chrześcijaństwa od partykularnych zachowań tych jego członków, którzy wypaczyli przesłanie Ewangelii. Wyznanie grzechu antysemityzmu jest dojrzałym owocem nawrócenia i wiary w Ewangelię. Wypływa ono z najgłębszych religijnych i moralnych źródeł chrześcijaństwa.

Deklaracja „Nostra aetate” stwierdza: „Kościół […] ubolewa nad wszelkimi aktami nienawiści, prześladowań, wszelkimi manifestacjami antysemityzmu, jakie miały miejsce w jakimkolwiek czasie i ze strony jakichkolwiek ludzi. Czyni to nie ze względów politycznych, ale powodowany [jest] bogobojną miłością ewangeliczną”. Słowa te spotkały się z uznaniem wielu środowisk żydowskich. Po wielu stuleciach obcości nie łatwo było nawiązać dialog chrześcijan i Żydów. Jego rozkwit w ostatnim półwieczu jest świadectwem głębokich przemian mentalnościowych, zachodzących zarówno wśród katolików, jak i wyznawców judaizmu.

Wielkim wstrząsem dla chrześcijan była zaplanowana przez nazistowskie Niemcy Zagłada Żydów, zrealizowana w dużej mierze na terenie okupowanej Polski. Pamięć o Zagładzie stanowi zarazem oskarżenie i wyzwanie. Barbarzyński wyrok wydany na naród żydowski spotykał się niekiedy z obojętnością pewnej części chrześcijan. Los żydowski w XX wieku został głęboko naznaczony cierpieniem w osamotnieniu. Gdyby chrześcijanie i Żydzi praktykowali w przeszłości religijne braterstwo, więcej Żydów znalazłoby ratunek i pomoc ze strony chrześcijan. Tym bardziej na wdzięczną pamięć i szacunek zasługują ci chrześcijanie, których Żydzi nazywają „sprawiedliwymi wśród narodów świata”, a którzy ryzykując życiem własnym i swoich bliskich, bohatersko nieśli pomoc ukrywającym się Żydom.

„Nostra aetate” w ciągu półwiecza inspirowała bł. Pawła VI, św. Jana Pawła II, Benedykta XVI i Franciszka do intensywnego rozwijania dialogu chrześcijan i Żydów. Papieże naszych czasów stali się wielkimi świadkami duchowości dialogu, a w przypadku dialogu z Żydami - oprócz bogatego w treści nauczania - obdarzyli Kościół Powszechny wymownymi osobistymi gestami otwartości, przyjaźni i modlitwy. Takim wspaniałym znakiem pozostają odwiedziny Papieża Polaka w rzymskiej synagodze. Był on pierwszym po św. Piotrze papieżem, który odwiedził synagogę położoną nieopodal Watykanu, zmniejszając symbolicznie dystans dzielący wyznawców obydwu religii. Kardynał Bergoglio zanim został papieżem Franciszkiem doświadczył głębokiej przyjaźni i współpracy z rabinem Buenos Aires. Wszyscy posoborowi papieże, począwszy od Pawła VI, pielgrzymowali do Ziemi Świętej, wpisując w swoje pielgrzymki dwa zasadnicze motywy: obecność u źródeł naszej wiary i spotkanie ze współczesnymi Żydami.

  Kościół Katolicki w Polsce w okresie posoborowym wszedł na drogę dialogu z judaizmem, wcielając w życie przesłanie deklaracji „Nostra aetate”. Na kształt tego dialogu w naszej Ojczyźnie wielki wpływ wywarł pontyfikat naszego Rodaka. Jego nauczanie i poruszające świadectwo inspirowały, dodawały siły i zachęcały do wytrwałości. Konferencja Episkopatu Polski powołała Komitet do spraw Dialogu z Judaizmem, którego zadaniem jest koordynowanie różnorodnych form dialogu. Od prawie dwudziestu lat obchodzony jest Dzień Judaizmu, którego centralne uroczystości odbywają się każdego roku w innej diecezji, przy zaangażowaniu licznych kręgów lokalnej wspólnoty: parafii, samorządów, szkół i instytucji kultury. Kolejne Dni Judaizmu pokazują, jak wiele już dokonano w dziedzinie kształtowania ducha dialogu, który zbliża obydwie wspólnoty w odnajdywaniu religijnego braterstwa. Budowanie tego braterstwa i formowanie właściwej mentalności wiernych wymaga spotkań, wspólnej teologicznej refleksji oraz wspólnej modlitwy, która ma już miejsce w różnych okolicznościach. Potrzeba dalszego przybliżania nauczania Kościoła nt. wspólnych więzi obu religii, potrzeba integralnego wyjaśniania teksów Pisma Świętego dla pogłębiania świadomości judaistycznych korzeni chrześcijaństwa.

   Podstawowe przesłanie Soborowej Deklaracji skupia się na wspólnym duchowym dziedzictwie chrześcijan i Żydów. Dlatego dialog chrześcijańsko-żydowski nie może być nigdy traktowany jako „religijne hobby” nielicznej grupy zapaleńców, lecz powinien coraz bardziej przenikać do głównego nurtu duszpasterstwa, takiego jak katecheza, głoszenie Słowa Bożego, pielgrzymki do Ziemi Świętej. Świadomość judaistycznych korzeni chrześcijaństwa pozwala głębiej zrozumieć Boży plan zbawienia, u początku którego pozostaje lud wybrany. W jego łonie Bóg przygotowuje wcielenie Syna Bożego.

Sama postawa dialogu jawi się jako jeden z błogosławionych owoców spotkań chrześcijańsko-żydowskich. Kultura dialogu rozwija się wtedy, gdy jest pielęgnowana na co dzień. Praktyka dialogu chrześcijan i Żydów powinna rodzić trwałą postawę, polegającą na stałej otwartości na obecność i potrzeby innych. Uniwersalna cnota dialogu działa poniekąd na rzecz przemiany całego świata.

Dlatego na płaszczyźnie dialogu chrześcijan i Żydów tak konieczny jest sprzeciw wobec ujawniających się niekiedy stereotypów na temat Żydów, a nawet antysemityzmu bez Żydów. W wielu miejscowościach w naszej Ojczyźnie nie ma już Żydów, pozostały jedynie ślady ich religii i kultury, często są to zaniedbane cmentarze. Miłość bliźniego, duchowa więź ze starszymi braćmi w wierze, zobowiązują nas do opieki nad miejscami świadczącymi o wielowiekowej obecności Żydów w Polsce i pamięci o ich wkładzie w kulturę naszej wielonarodowej i wieloreligijnej Ojczyzny.

Wyrażamy nadzieję, że dialog katolicko-żydowski będzie służył przemianie oblicza naszej ziemi. Podczas pamiętnej i jakże błogosławionej pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny św. Jan Paweł II modlił się słowami Psalmisty o Ducha, który odnawia oblicze ziemi. Od tego czasu wiele zmieniło się w naszej Ojczyźnie, ale pragnienie odnowy oblicza tej ziemi nadal nam towarzyszy i staje się udziałem nowych pokoleń. Żywy dialog katolicko-żydowski, jaki proklamowała Soborowa Deklaracja „Nostra aetate”, przyczynia się rzeczywiście do odnowy naszej ziemi, na której chrześcijanie i Żydzi pragną wspólnie świadczyć o wspaniałości Boga, dzieł stworzenia, godności człowieka i jego przeznaczenia do życia wiecznego. Wyrażamy wdzięczność odradzającym się w ostatnich dekadach religijnym wspólnotom Żydów w Polsce za ich otwartość na inicjatywy dialogu i cieszymy się z wypracowywanych braterskich więzi, które pozwalają coraz bardziej odnawiać i pogłębiać nasze wspólne duchowe dziedzictwo.

2016-01-02

Urodziny oraz Imieniny Ks. Biskupa Henryka Tomasika

2015-12-12

Rok Święty - Nadzwyczajny Jubileusz Miłosierdzia

51. Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny, Cebu na Filipinach: 24-31 stycznia 2016 roku

CHRYSTUS POŚRÓD WAS – NADZIEJA CHWAŁY (Kol 1, 27)

Komunikat na 51. Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny

w Cebu na Filipinach, 24-31 stycznia 2016

Czcigodni Kapłani, Osoby Życia Konsekrowanego,

Umiłowani, Siostry i Bracia w Chrystusie Panu!

            Św. Jan Paweł II uczył nas, że Kościół żyje dzięki Eucharystii (Encyklika Ecclesia de Eucharistia). Wszyscy jesteśmy wezwani do nieustannego pogłębiania tej prawdy o głębokiej więzi Kościoła z Eucharystią. Pomocą w realizacji tego zadania są kongresy eucharystyczne. Z radością chcemy poinformować, że w najbliższym czasie będziemy przeżywać już 51. Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny, który odbędzie się w Cebu na Filipinach w dniach 24-31 stycznia 2016.

Kongresy eucharystyczne mają już swoją ponad stuletnią tradycję. Pierwszy Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny odbył się w Lille we Francji w 1881 roku pod jakże wymownym hasłem: Eucharystia ratuje świat. Ostatni Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny miał miejsce cztery lata temu w Dublinie pod hasłem Eucharystia: komunia z Chrystusem oraz między nami. Jeden z Międzynarodowych Kongresów był również w Polsce, we Wrocławiu w 1997 roku. Jego przesłaniem było hasło: Eucharystia i wolność – Ku wolności wyswobodził nas Chrystus (Ga 5, 1). To krótkie spojrzenie wstecz wyraźnie ukazuje, jak ważne treści zostają przekazywane światu w celebracji Kongresów eucharystycznych. W Eucharystii jest ratunek dla świata będący drogą życia w wolności od grzechu i w komunii z Bogiem oraz człowiekiem.

Równie ważnym momentem w ożywianiu kultu Eucharystii będzie Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny na Filipinach. Przede wszystkim odczytujemy hasło Kongresu, którym są słowa św. Pawła z Listu do Kolosan Chrystus pośród was – nadzieja chwały (Kol 1, 27). Ukazują one głęboką więź Eucharystii z nadzieją chrześcijańską. Dzisiejszy człowiek, przeżywający wiele trudności, cierpień i smutków, szuka prawdziwej nadziei. Kongres w Cebu niesie tę nadzieję każdemu człowiekowi, szczególnie temu najbardziej zagubionemu i cierpiącemu. Jest nią Jezus Chrystus, który w swoim paschalnym misterium śmierci i zmartwychwstania zbawia każdego człowieka.

Oczekiwany Kongres zwraca naszą uwagę na Filipiny, największy kraj katolicki w Azji. Ponad 80 procent mieszkańców to katolicy, którzy dają odważne świadectwo swojej wiary. Począwszy od przyjęcia chrześcijaństwa w XVI wieku, katolicy rozwinęli w sobie wielką cześć dla Eucharystii. Święta patronalne miast i wiosek oraz ważne rocznice i wydarzenia rodzinne połączone są zawsze z celebracją Mszy świętej. To ważny przykład dla wszystkich katolików, szczególnie dla tych żyjących w zlaicyzowanych krajach współczesnego świata.

Uwielbienie Eucharystii na Filipinach dokona się w wymiarze wielokulturowości, różnorodności religijnej i narodowościowej, którymi charakteryzuje się kontynent azjatycki. Będzie ono ukazaniem prawdy, że Kościół w celebracji Eucharystii otwiera się na wszystkie narody, religie i kultury. Ona jest także źródłem pokoju i dialogu w ramach tej różnorodności.

Wielką nadzieję pokłada się w młodych Filipińczykach, którzy, jak mówił św. Jan Paweł II, są „szczególnie odpowiedzialni wobec Chrystusa za Azję” (X Światowy Dzień Młodzieży w Manili w 1995 roku). Przeżycia Międzynarodowego Kongresu Eucharystycznego winny stać się także mocnym impulsem dla młodych ludzi na etapie przygotowań do Światowych Dni Młodzieży w Krakowie.

Wszyscy jesteśmy zaproszeni do udziału w Kongresie, do wspólnej modlitwy i manifestacji czci dla Eucharystii. Łączmy się duchowo z tą wielką celebracją Kongresu, aby doświadczać prawdy, że pośród nas jest obecny żywy Chrystus - nadzieja chwały (por. Kol 1, 27).

Dziękując za każdą modlitwę w intencji Kongresu Wszystkim z serca błogosławimy: w Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

Podpisali: Pasterze Kościoła katolickiego w Polsce

obecni na 369. Zebraniu Plenarnym

Konferencji Episkopatu Polski w Warszawie

w dniu 10 czerwca 2015 r.

2015-06-12

Kancelaria parafialna

Dzień Papieski - 11 listopada 2015 roku

„JAN PAWEŁ II – PATRON RODZINY”

List Episkopatu Polski zapowiadający obchody XV Dnia Papieskiego

(11 października 2015 r.)

Drodzy Bracia i Siostry!

„Jan Paweł II – patron rodziny” to hasło XV Dnia Papieskiego, który będzie obchodzony już za tydzień, w niedzielę 11 października. Ustanowiony przez Konferencję Episkopatu Polski Dzień Papieski ma upamiętniać pontyfikat świętego papieża Polaka i upowszechniać jego nauczanie. Tegoroczne obchody zbiegają się z obradami Synodu Biskupów, który rozpoczyna się dzisiaj (4 października) w Rzymie, pod hasłem „Powołanie i misja rodziny w Kościele i w świecie współczesnym”. Dzień Papieski jawi się zatem jako wezwanie do refleksji nad rodziną oraz do wytrwałej modlitwy w jej intencji.

1. Małżeństwo i rodzina w Biblii

Liturgia słowa dzisiejszej niedzieli zawiera biblijne obrazy stanowiące podwaliny pod chrześcijańskie nauczanie o powołaniu mężczyzny i kobiety do bycia mężem i żoną, ojcem i matką. Autor natchniony w Księdze Rodzaju ukazuje mężczyznę, który czuje się nieszczęśliwy i samotny. Kard. Gianfranco Ravasi zauważa, że pierwszy człowiek chciałby mieć kogoś bliskiego, z kim mógłby spotkać się jak równy z równym. Bóg widzi, że „wszelka istota żywa” nie stanowi odpowiedniej pomocy dla mężczyzny. Podczas głębokiego snu Adama, Bóg stwarza kobietę. Tradycja żydowska zawarta w Talmudzie twierdzi, że kobieta nie została stworzona ze stóp mężczyzny, by jej nie szanował, ani z jego głowy – by ona nim rządziła. Została natomiast utworzona z boku mężczyzny i to od strony serca, aby być mu równą i kochaną. Adam zachwyca się istotą, którą dostrzega obok siebie. Dziękuje Bogu, że spełnił jego marzenie. Odtąd Adam i Ewa tworzą małżeństwo, stają się jednym ciałem. Z jedności pojmowanej przez pryzmat aktu płciowego płynie dobro i błogosławieństwo. Biblia, podchodząc pozytywnie do ludzkiej seksualności, widzi ją jako rzeczywistość stworzoną przez Boga dla dobra człowieka, która ma być realizowana wyłącznie w małżeństwie. Owa jedność ciał jest także wyrazem duchowej komunii osób – męża i żony – którą tworzą poprzez wspólnotę całego życia. Owocem zaś tej duchowo-cielesnej wspólnoty jest dziecko (por. kard. G. Ravasi, Katecheza wygłoszona w Warszawie dn. 17.04.2015 r.).

Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii, wobec pytań i zgłoszonych wątpliwości, potwierdza wyraźnie nierozerwalność małżeństwa słowami: „Co więc Bóg złączył, tego człowiek niech nie rozdziela” (Mk 10,9).

2. Kontekst czasów obecnych

Pasterze Kościoła w Polsce z wielką uwagą obserwują zmiany społeczne dotykające małżeństwo i rodzinę oraz warunki zewnętrzne, w których przychodzi egzystować rodzicom i ich dzieciom. Wiele osób wciąż doskonale rozumie istotę sakramentalnego małżeństwa i rolę rodziny w społeczeństwie. Niemniej jednak kryzys kulturowy i ideowy dotyczący człowieka odcisnął swe piętno na tradycyjnym wzorze małżeństwa i rodziny. Sceptycyzm dotyczący nierozerwalnego i wiernego małżeństwa jest w wielu środowiskach tak wielki, że często unika się już używania pojęcia „małżeństwo”. Zastąpiły je określenia typu „bycie w związku”, „bycie partnerem” czy po prostu „bycie razem”. Trudno doszukiwać się w nich kategorii „trwałości” czy „wierności”.

Zaniepokojenie budzi wspólne zamieszkiwanie młodych ludzi bez ślubu kościelnego. Niejednokrotnie dzieje się to za przyzwoleniem rodziców i społeczeństwa. W ten sposób młodzi ludzie odcinają się od źródła Bożego błogosławieństwa, które jest związane z sakramentem małżeństwa.

Niebezpieczne z punktu widzenia dobra samych małżonków, jak i przyszłości Ojczyzny jawi się także odkładanie decyzji o zrodzeniu potomstwa na czas późniejszy, dawanie pierwszeństwa karierze zawodowej przed budowaniem szczęśliwej rodziny. Niezrozumiałe jest także ograniczanie się wyłącznie do jednego dziecka, w sytuacji gdy nie ma przeszkód do przyjęcia na świat kolejnych dzieci. Niepokoi także awersja do rodzin wielodzietnych. Z praktyki wynika, że w tych rodzinach proces dojrzewania społecznego jest o wiele bardziej owocny, a dzieci są szczęśliwsze. W dorosłym życiu licznemu rodzeństwu łatwiej wspierać starzejących się rodziców i być dla siebie wzajemnie pomocą.

Bolejemy nad tym, iż wiele rodzin nie realizuje swych marzeń o potomstwie ze względu na obawę o możliwość jego utrzymania. Bezwzględnie konieczna jest bardziej skuteczna prorodzinna polityka państwa i pomoc najuboższym rodzinom, zwłaszcza wielodzietnym.

Poważnym problemem jest także nieustanna propaganda ideologii gender. Wprowadza ona nie tylko zamęt w kwestiach etyczno-moralnych, ale również – co jest zdecydowanie poważniejsze – podważa sam akt stwórczy Boga. Gender uderza w decyzję Najwyższego o powołaniu do istnienia mężczyzny i kobiety jako osób równych sobie w godności i jednocześnie wzajemnie siebie potrzebujących oraz dopełniających się. Podejmowane przez nich odmienne role społeczne wynikają z innej struktury biologicznej oraz psychiczno-duchowej obydwojga. Nie ma nic złego w naukowym badaniu wspomnianych ról i zmian kulturowo-cywilizacyjnych dokonujących się na przestrzeni wieków. Warto jednak z całą stanowczością zaznaczyć, że przeciwstawianie sobie mężczyzny i kobiety oraz ukazywanie ich wzajemnej relacji jako dążenie do dominacji trzeba ocenić jako niebezpieczną drogę donikąd. Czynią tak m.in. niektóre nurty feministyczne. Szczęście płynące z małżeństwa kobiety i mężczyzny, radość z posiadania i wychowywania dzieci w rodzinie jest nie do pogodzenia z zasadami ideologii głoszącej konieczność nieustannej walki pomiędzy płciami.

Należy także poruszyć zagadnienie pozaustrojowego zapłodnienia in vitro, które jest niegodne człowieka, co podkreślił papież Franciszek na spotkaniu z lekarzami (Watykan, 15.11.2014). Trzeba podkreślić dobitnie, że każde ludzkie życie jest święte i jako takie powinno być przez wszystkich z radością przyjęte. Jednak nie każdy sposób jego poczęcia może być uznany za moralnie dopuszczalny. Po pierwsze, nie można określić procedury in vitro mianem leczenia niepłodności, gdyż nawet po urodzeniu dziecka tą metodą kobieta pozostaje bezpłodna. Człowiek nie powinien przychodzić na świat w wyniku zabiegów biotechnologicznych, lecz jako owoc miłości małżonków – ojca i matki. Zamiast promocji technologii in vitro, Kościół zachęca do korzystania z naturalnych metod leczenia niepłodności, które są godziwe z punktu widzenia moralnego, m.in. z naprotechnologii.

Nie ulega wątpliwości, że w dzisiejszych czasach potrzebne są zakrojone na dużą skalę poważne badania naukowe nad przyczynami niepłodności, która wydaje się być zjawiskiem narastającym. Nie można wyłącznie leczyć skutków, nie znając prawdziwych przyczyn problemu przybierającego powoli rozmiar epidemii. Warto również zastanowić się nad ekonomicznym tłem wspomnianych zjawisk.

Z wielkim niepokojem obserwujemy rosnące przyzwolenie społeczne na promocję i używanie środków antykoncepcyjnych oraz wczesnoporonnych, które wyrządzają ogromne szkody duchowe i zdrowotne. Kościół zdecydowanie przestrzega przed stosowaniem pigułki „dzień po” i wzywa do zaprzestania jej dystrybucji. Wielką odpowiedzialność moralną biorą na siebie ci, którzy dopuścili ten środek do obrotu. W poszczególnych przypadkach może mieć ona działanie antykoncepcyjne lub wczesnoporonne. Jest ona niezwykle niebezpieczna szczególnie dla młodych kobiet ze względu na negatywne skutki zdrowotne mogące wystąpić po jej użyciu.

Mając na uwadze te niepokojące zjawiska i przeróżne zagrożenia, tym bardziej dziękujemy wszystkim małżeństwom i rodzinom, które budują swą teraźniejszość i przyszłość na fundamencie Ewangelii oraz nauczaniu Kościoła za świadectwo chrześcijańskiego życia, tak bardzo dzisiaj potrzebne!

3. Nauczanie św. Jana Pawła II

Ojciec Święty Franciszek podczas Mszy św. kanonizacyjnej określił św. Jana Pawła II mianem „papieża rodziny”. Pontyfikat Papieża Polaka był wielką promocją rodziny i obroną fundamentalnych wartości dotyczących ludzkiej cielesności, płciowości, seksualności, godności narzeczeństwa, sakramentalnego małżeństwa i rodziny otwartej na życie. W „Liście do rodzin” napisał: „Pośród tych wielu dróg rodzina jest drogą pierwszą i z wielu względów najważniejszą. (…) A jeśli (…) człowiekowi brakuje rodziny, to jest to zawsze wyłom i brak nad wyraz niepokojący i bolesny, który potem ciąży na całym życiu. Tak więc Kościół ogarnia swą macierzyńską troską wszystkich, którzy znajdują się w takich sytuacjach, ponieważ dobrze wie, że rodzina spełnia funkcję podstawową” (List do rodzin, nr 2).

Na polskiej ziemi, w Kaliszu w 1997 roku, św. Jan Paweł II powiedział: „ani na chwilę nie zapominajcie o tym, jak wielką wartością jestrodzina. Dzięki sakramentalnej obecności Chrystusa, dzięki dobrowolnie złożonej przysiędze, w której małżonkowie oddają się sobie wzajemnie, rodzina jest wspólnotą świętą”. W Nowym Targu w 1979 roku modlił się, aby małżonkowie byli otwarci na dar potomstwa, aby rodzina polska była wierna świętemu prawu życia. Niczego ze swej aktualności nie straciły, a być może dzisiaj znaczą jeszcze więcej słowa, które padły w 1987 roku w Szczecinie: „Modlimy się gorąco (…) by rodzina była silna Bogiem, a kraj był silny rodziną, zdrową fizycznie i moralnie. Podstawą trwałości rodziny jest pogłębiana i odnawiana w Kościele (…) w jego sakramentach, świadomość znaczenia chrześcijańskiego małżeństwa, świadomość, której owocem jest trwanie, aż do śmierci”.

 Przez wstawiennictwo św. Jana Pawła II – papieża rodziny – modlimy się wspólnie za wszystkie rodziny, aby silne Bogiem stawały się prawdziwymi domowymi Kościołami, gdzie przekazuje się i pielęgnuje wiarę.

4. Tegoroczny Dzień Papieski

Drodzy Bracia i Siostry!

Za tydzień, podczas XV już Dnia Papieskiego, będziemy słuchali słów św. Jana Pawła II i modlili się o świętość polskich małżeństw i rodzin, o otwartość na dar życia, o mądrość dla ustawodawców, odwagę dla samorządowców, aby wzmocnić rodzinę, od której zależy przyszłość Kościoła i Ojczyzny.

Będziemy mieli okazję wspomóc także dzieło, które od lat nazywane jest żywym pomnikiem Jana Pawła II. Fundacja „Dzieło Nowego Tysiąclecia” wspiera około 2500 młodych ludzi z całej Polski, głównie z rodzin wielodzietnych, zarówno duchowo, jak i materialnie, poprzez stypendia. Dzięki ofiarności Polaków w kraju i poza jego granicami mogą oni realizować swoje aspiracje edukacyjne. W duchu wartości, którym służył Święty Papież, stypendyści pragną dobrze przygotować się do zadań czekających ich w dorosłym życiu. Tę inicjatywę Kościoła w Polsce św. Jan Paweł II określił jako pomnik najbliższy jego sercu. Tym bardziej zachęcamy do wspierania jej modlitwą, dobrym słowem, cierpieniem i ofiarą. W przyszłą niedzielę podczas kwesty przy kościołach i w miejscach publicznych będziemy mogli wesprzeć materialnie ten wyjątkowy pomnik wdzięczności budowany Świętemu Papieżowi. Wierzymy, że stypendyści będą w przyszłości świadkami wartości rodziny i obrońcami jej godności w myśl nauczania św. Jana Pawła II.

Na czas przeżywania XV Dnia Papieskiego i podejmowania trudu odnowy polskiej rodziny udzielamy wszystkim pasterskiego błogosławieństwa.

Podpisali: Pasterze Kościoła katolickiego w Polsce
obecni na 369. Zebraniu Plenarnym
Konferencji Episkopatu Polski w Warszawie
w dniu 10 czerwca 2015 r.

_

Światowy Dzień Młodych 2016

Czcigodni Bracia w Kapłaństwie

Umiłowani Diecezjanie

1. „Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć i dać swoje życie na okup za wielu” – uczy nas Jezus Chrystus. Złożył siebie w ofierze i uczy postawy daru.

         Ofiarę Mesjasza zapowiedział prorok Izajasz ponad 700 lat przed narodzeniem Jezusa Chrystusa. W czterech Pieśniach o Słudze Pańskim bardzo dokładnie prorok opisał Mękę Mesjasza.

2. Pan Bóg swoją miłość do człowieka objawia najpełniej przez Ofiarę swego Syna i czeka na odpowiedź. Odpowiedzią człowieka na głos Pana Boga jest wiara. Właściwą odpowiedzią na miłość - jest tylko miłość. A zatem odpowiedzią człowieka na objawienie się Boga-Miłości jest wiara, która ma kształt miłości. „Wierzyć – kochać. To jedno. Gdy się to zrozumie – dziwne wydają się wszelkie „wątpliwości” wiary. Kto kocha, nie ma wątpliwości”. (Anna Kamieńska, Notatnik 1965 – 1972, Poznań 1982, s. 139). Piękne wyznanie wiary składali nasi święci, także bardzo młodzi: Św. Kazimierz, Św. Stanisław Kostka, Św. Teresa od Dzieciątka Jezus czy Bł. Karolina.

Wyznanie wiary może mieć różne formy. Indywidualne wyznanie wiary to akty kultu, słowa, czyny i postawa pojedynczego chrześcijanina zgodna z duchem Ewangelii. Niezwykle ważne jest wspólnotowe wyznanie wiary. Dokonuje się ono wówczas, gdy razem z innymi osobami wierzącymi uczestniczymy w Eucharystii, nabożeństwach, modlitwach oraz kształtujemy życie rodzinne i społeczne w duchu nauki Jezusa Chrystusa i podejmujemy zadania apostolskie.

         3. Piękną formą wspólnotowego wyznawania wiary są Światowe Dni Młodzieży. Zrodziły się one z wielkiej miłości Św. Jana Pawła II do Chrystusa i młodzieży.

         Czym są Światowe Dni Młodzieży?

Światowy Dzień Młodzieży – to spotkanie młodych, pochodzących z wielu krajów świata, którzy wspólnie wyznają wiarę, wyrażają swoją wdzięczność Zbawicielowi uczestnicząc w Eucharystii, wsłuchują się w nauczanie Chrystusa przekazywane podczas katechez i, w radosnej atmosferze, włączają się w doświadczenie wspólnoty Kościoła. Spotkania te kończą się modlitwą z Ojcem Świętym. Jest to wielkie „święto wiary”. „Uczestnicząc w tych spotkaniach, młodzi pragną powiedzieć i odnowić ich „tak” powiedziane Chrystusowi i Jego Kościołowi, powtarzając za Izajaszem: <Oto ja, poślij mnie> (Iz 6.8) – mówił Św. Jan Paweł II.

„Światowe Dni i Spotkania Młodzieży to opatrznościowe chwile refleksji, które pozwalają młodym zastanowić się nad ich najgłębszymi pragnieniami, umocnić świadomość przynależności do Kościoła, a także wyznawać, z coraz większą radością i odwagą, wspólną wiarę w Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego” - mówił Św. Jan Paweł II i dodawał: „Rzesza młodych ludzi wierzących w Chrystusa, idących za Krzyżem Roku Świętego, stanie się jeszcze raz żywą ikoną Kościoła pielgrzymującego po drogach świata”.

Pierwszy „numerowany” Światowy Dzień Młodzieży odbył się w Rzymie w 1986 roku. Od tego czasu odbywają się Światowe Dni Młodzieży w Niedzielę Palmową w każdej Diecezji. Ponadto wyznaczane są miasta na różnych kontynentach. Takie „międzynarodowe” Światowe Dni Młodzieży odbyły się w Buenos Aires, Santiago de Compostela, w Częstochowie, Denver, Manili, Paryżu, Rzymie, Toronto, Kolonii, Sydney, Madrycie, Rio de Janeiro. W 2016 roku będziemy przeżywali Światowy Dzień Młodzieży w Polsce.

4. Światowy Dzień Młodzieży jest bardzo ważnym wydarzeniem religijnym. Jest także ogromną szansą promocji Polski. Tak, jak każde wydarzenie duszpasterskie – tak i Światowe Dni Młodzieży wymagają solidnego przygotowania. W Orędziu na V ŚDM Św. Jan Paweł II napisał: „Światowy Dzień jest nie tylko świętem, ale także poważnym duchowym zadaniem. Aby był on owocny, potrzebne jest przygotowanie się doń pod kierunkiem pasterzy w diecezjach i w parafiach, w stowarzyszeniach, ruchach i kościelnych wspólnotach młodzieżowych”.

5. Pierwszym warunkiem dobrego przygotowania jest modlitwa w intencji Ojca Świętego, młodzieży oraz dobrego przeżycia Światowego Dnia Młodzieży – Kraków 2016. Bardzo dziękuję Kapłanom, Osobom Życia Konsekrowanego, Młodzieży oraz różnym grupom i wspólnotom za trwającą modlitwę w intencji Światowego Dnia Młodzieży. Bardzo proszę Was wszystkich, Drodzy Siostry i Bracia, o taką modlitwę. W szczególny sposób proszę o to ludzi chorych.

6. Ważnym sposobem przygotowania duchowego jest udział w programie duszpasterskim. Zachęcam Was, Droga Młodzieży, do udziału w tej formie przygotowania. Pod opieką Waszych Duszpasterzy podejmijcie zadanie realizowania aktualnego programu, któremu sama młodzież nadała tytuł: „Serce 2.0”. Od pierwszej niedzieli adwentu rozpocznie się kolejny etap. Otrzymał on od młodzieży tytuł: „Deo Profil”. Pomoce duszpasterskie możemy znaleźć na stronach internetowych „Kraków 2016”.

7. Światowy Dzień Młodzieży to wspaniałe doświadczenie Tajemnicy Kościoła Powszechnego. W to przeżywanie włącza się także nasza Diecezja. W dniach: od 20 do 25 lipca 2016 roku będziemy gościli około 5 000 młodych ludzi z różnych kontynentów. Już zgłosiła się do naszej Diecezji młodzież z Włoch, Węgier, Francji, Litwy, Ukrainy, Białorusi, Rosji, RPA, Namibii, Kamerunu, Kongo, Gabonu, Zambii, Egiptu, Libanu, Brazylii, Stanów Zjednoczonych, Kuby i Korei.

Bardzo proszę o zgłaszanie do naszych Duszpasterzy rodzin, które zechcą przyjąć młodych gości w dniach: od 20 do 25 lipca 2016 roku. Pobyt młodzieży w naszych parafiach – to szansa głębszego przeżycia prawdy o Kościele Powszechnym. To okazja do ukazania naszej kultury, gościnności i pobożności.

8. Święty Jan Paweł II wiedział, że młodzież potrzebuje przeżycia wspólnoty. Także wspólnoty wiary. Światowy Dzień Młodzieży jest szansą przeżycia takiej wspólnoty. Zachęcam Was, Droga Młodzieży, do uczestnictwa w wydarzeniach centralnych, które będziemy przeżywali w Krakowie, w dniach od 26 do 31 lipca 2016 roku.

         Będą to spotkania modlitewne, wspólny udział w Eucharystii, katechezy i Droga Krzyżowa. Każdego dnia, w godzinach popołudniowych, będziemy mogli uczestniczyć w prezentacji chórów, zespołów teatralnych, w grupach dyskusyjnych lub w grupach ciszy i adoracji. W sobotę 30 lipca oraz w niedzielę 31 lipca będziemy modlić się z Ojcem Świętym Franciszkiem.

         Zachęcam rodziców do umożliwienia młodzieży udziału w tym niezwykłym wydarzeniu. Myślę, że wielu młodych ucieszy się prezentem od rodziców chrzestnych lub krewnych, dzięki któremu będą mogli pojechać do Krakowa. Mam nadzieję, że pojawią się ludzie dobrej woli, sponsorzy, którzy pomogą młodzieży, aby mogła uczestniczyć w historycznym wydarzeniu, którym będzie XXI Światowy Dzień Młodzieży – Kraków 2016.

         Na czas przygotowań z serca błogosławię

X Henryk Tomasik

Biskup Radomski